بعد ظهری سرد و بارانیست .از محل کارم خارج میشوم .
باد بازیگوش به همراه قطرات ریز باران به یکباره بر تنم می‌پیچد.خود را در بارانی ام می پوشانم . نگاهم را بر آسمان میدوزم و با تبسمی با خود می گویم ! آه این باران مژدهٔ بهار دارد .
یعنی پایان یخبندانی که حضورش به نظرم ابدی می آمد.
نفسی عمیق میکشم بوی باران را به درون میدهم و لحظه‌ای به نقطه‌ای دور می‌‌اندیشم ، با خود فکر می‌کنم آنجا الان چه ولوله‌ای بر پاست .
اگر چه پژمردن شقایق دلهای بسیاری را غصه دار کرده ولی اکنون باز زمان رویش عشق است و شیدائی و شکوفایی قلب کبود آن شقایق هایی که مغرورانه در بطن زمین میتپند .
مردم را می‌نگرم که با عجله زیر باران در حرکتند.
اینجا باران لطف چندانی ندارد چون آسمان آن همیشه بغض دارد وگریانست .ولی از آنجا که این باران پس از ماه‌ها برف و یخبندان پیام آور بهار سبز است برای من نوید آفتاب است و عشق .
در مسیر حرکت به ساختمانها و شیروانیهای رنگارنگ آنها چشم میدوزم .
چه زیبا هستند ،و چه خوشبختند اهالی آنها.
درختان را نگاه می‌کنم که در انتهای زمستان همچنان خموشند و بی برگ و بار.
و به درختان وطنم می‌‌اندیشم که اکنون همه به شکوفه نشسته اند .
به خواهرم قول داده‌ام که خانه تکانی را فراموش نکنم و حتما سفره هفت سین را بر پا کنم .ولی در این هوای غربت گرفته چه تنگی می‌کند قلبم .
به سوی خانه خود میروم و در اطرافم به مردمی که در تکاپوی زندگی هستند ،می‌نگرم.
بار دیگرهوای بارانی را به درون میکشم و با خود زمزمه می‌کنم این شعر زیبای سپهری را:
هر كجا هستم ، باشم آسمان مال من است پنجره، فكر ، هوا ، عشق ، زمين مال من است
چه اهميت دارد گاه اگر مي رويند قارچهاي غربت؟
من نمي دانم كه چرا مي گويند: اسب حيوان نجيبي است ، كبوتر زيباست و چرا در قفس هيچكسي كركس نيست . گل شبدر چه كم از لاله قرمز دارد چشم ها را بايد شست، جور ديگر بايد ديد واژه ها را بايد شست
واژه بايد خود باد، واژه بايد خود باران باشد چترها را بايد بست زير باران بايد رفت فكر را، خاطره را، زير باران بايد برد با همه مردم شهر ، زير باران بايد رفت دوست را، زير باران بايد ديد عشق را، زير باران بايد جست زير باران بايد بازي كرد زير باران بايد چيز نوشت، حرف زد، نيلوفر كاشت زندگي تر شدن پي در پي زندگي آب تني كردن درحوضچه"اكنون"است .
