آوای عشق ( نگاه ): چراغی در افق

۱۳۹۰ خرداد ۹, دوشنبه

چراغی در افق

به پیش روی من تا چشم یاری میکند دریاست

چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست در این ساحل که من افتاده ام خاموش
غمم دریا دلم تنهاست
وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق هاست
خروش موج با من می کند نجوا
که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت
که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت
مرا آن دل که بر دریا زنم نیست
ز پا این بند خونین برکنم نیست
امید آنکه جان خسته ام را
به آن نادیده ساحل افکنم نیست

فریدون مشیری

درباره آوای عشق

غرق شدن در زندگی‌ ماشینی و ورود به مباحث و مبارزاتِ تحلیل برنده سیاسی گر چه یکی‌ از نیاز‌های جامعه امروز است ، ولی‌ ادامه راه در این آشفته بازار خستگی‌ مفرطی را در انسان ایجاد می‌کند و برای رفع این خستگی‌ و تجدید قوا هر کس نیازمند پناه جویی‌ در بعدِ دیگری از وجود خود است تا با تنفس در هوای دیگر قوای از دست رفته را باز یابد .

به همین دلیل این خانه را که از قبل داشتم و مدت‌ها مسکوت و منزوی مانده بود گرد گیری کردم و سامانی نو دادم .

آوای عشق صدای نیازِ من و یا پناهگاهی برای لحظاتِ سنگین و دشوار زندگی‌ من است اگر فرصتِ پناهی باشد .

و در انتها " زندگی‌ یعنی‌ هنر و هنر نوع زیبا شده‌ای از سیاست است "

راز عشق شقایق

شقایق گفت با خنده ؛ نه تب دارم ، نه بیمارم اگر سرخم چنان آتش ، حدیث دیگری دارم گلی بودم به صحرایی ، نه با این رنگ و زیبایی نبودم آن زمان هرگز ، نشان عشق و شیدایی یکی از روزهایی ، که زمین تب دار و سوزان بود و صحرا در عطش می سوخت ، تمام غنچه ها تشنه و من بی تاب و خشکیده ، تنم در آتشی می سوخت ز ره آمد یکی خسته ، به پایش خار بنشسته و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود ز آنچه زیر لب می گفت : شنیدم ، سخت شیدا بود نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود ، اما طبیبان گفته بودندش اگر یک شاخه گل آرد ، ازآن نوعی که من بودم بگیرند ریشه اش را ، بسوزانند شود مرهم برای دلبرش ، آندم شفا یابد

زمزمه های عاشقانه

یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت دیوانه ای به دام جنونم کشید و رفت پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد اما مرا به عمق درونم کشید و رفت یک آسمان ستاره ی آتش گرفته را بر التهاب سرد قرونم کشید و رفت من در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشت خطی به روی بخت نگونم کشید و رفت تا از خیال گنگ رهایی رها شوم بانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفت شاید به پاس حرمت ویرانه های عشق مرهم به زخم فاجعه گونم کشید و رفت تا از حصار حسرت رفتن گذر کنم رنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفت دیگر اسیر آن من بیگانه نیستم از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت