آوای عشق ( نگاه ): برخیز به نام عشق

۱۳۸۹ بهمن ۳۰, شنبه

   برخیز و خواب را


       برخیز و باز روشنی آفتاب را

من با بطالت پدرم ، هرگز بیعت نمی کنم ..

درباره آوای عشق

غرق شدن در زندگی‌ ماشینی و ورود به مباحث و مبارزاتِ تحلیل برنده سیاسی گر چه یکی‌ از نیاز‌های جامعه امروز است ، ولی‌ ادامه راه در این آشفته بازار خستگی‌ مفرطی را در انسان ایجاد می‌کند و برای رفع این خستگی‌ و تجدید قوا هر کس نیازمند پناه جویی‌ در بعدِ دیگری از وجود خود است تا با تنفس در هوای دیگر قوای از دست رفته را باز یابد .

به همین دلیل این خانه را که از قبل داشتم و مدت‌ها مسکوت و منزوی مانده بود گرد گیری کردم و سامانی نو دادم .

آوای عشق صدای نیازِ من و یا پناهگاهی برای لحظاتِ سنگین و دشوار زندگی‌ من است اگر فرصتِ پناهی باشد .

و در انتها " زندگی‌ یعنی‌ هنر و هنر نوع زیبا شده‌ای از سیاست است "

راز عشق شقایق

شقایق گفت با خنده ؛ نه تب دارم ، نه بیمارم اگر سرخم چنان آتش ، حدیث دیگری دارم گلی بودم به صحرایی ، نه با این رنگ و زیبایی نبودم آن زمان هرگز ، نشان عشق و شیدایی یکی از روزهایی ، که زمین تب دار و سوزان بود و صحرا در عطش می سوخت ، تمام غنچه ها تشنه و من بی تاب و خشکیده ، تنم در آتشی می سوخت ز ره آمد یکی خسته ، به پایش خار بنشسته و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود ز آنچه زیر لب می گفت : شنیدم ، سخت شیدا بود نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود ، اما طبیبان گفته بودندش اگر یک شاخه گل آرد ، ازآن نوعی که من بودم بگیرند ریشه اش را ، بسوزانند شود مرهم برای دلبرش ، آندم شفا یابد

زمزمه های عاشقانه

یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت دیوانه ای به دام جنونم کشید و رفت پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد اما مرا به عمق درونم کشید و رفت یک آسمان ستاره ی آتش گرفته را بر التهاب سرد قرونم کشید و رفت من در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشت خطی به روی بخت نگونم کشید و رفت تا از خیال گنگ رهایی رها شوم بانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفت شاید به پاس حرمت ویرانه های عشق مرهم به زخم فاجعه گونم کشید و رفت تا از حصار حسرت رفتن گذر کنم رنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفت دیگر اسیر آن من بیگانه نیستم از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت