در کوره راه زندگی ،سالهاست که می‌گردم ،
لابلای خاطرات قدیمی ، با حسرت هر سطری را و هر نقشی را مرور می‌کنم ،، به دنبال یک نشانه ام ،، یک سایه ، یک ردّ پا ،
در جستجوی کمی حقیقت ، در آرزوی یک دم زندگی ،
راه‌ها را طی کرده‌ام ،جاده ها را کوبیده ام ،
گام برداشتم، دویدم ، زمانی هم گم شده درظلمت و تنهایی ، درخود فرورفتم ،
میان تاریکی چشم دوختم ، چیزی جز سیاهی نبود ، ولی بازهم جستم ، باز هم کاویدم.
آنچه را می جستم بی نشان بودپس تمام جهان نشان من شد.
تو را جستم ، تو را خواستم ،و با هر نفسی تو را طلب کردم .
تو که هستی ؟ تو چه هستی؟
نسیمی معطر از دور دست، که بوی گلهای بهشت کودکی مرا به همراه دارد؟
یا آهنگی دلنواز که با هر نت آن یاخته های وجود به رقص در آیند ؟
نگاهی نافذ و مهربان که چون مادر مرا مینوازد ؟ یــــا
حسی سرشار از شیفتگی که عاشقانه با خون در قلب من میطپد؟
با تو ام‌ای آرزوی بلند من!
آیا تو نیستی؟ همان که دور دست دل افروز امید بود؟
گاه تو را در غرور سر بلند یک قله یافتم و گاه در بخشندگی یک ابر .
گاه در زیبایی و لطافت یک گًل متجلی شدی،
و گاه در شیفتگی و خودسوزی یک پروانه ،
زمانی در موج دریا تجسّم خشم شدی،،
و زمان دیگر در بالهای یک پرنده ، تبلور آزادی .
گاه در غرور سبز یک درخت ، آمیخته‌ای از شکفتن زندگی ، بهار شدی.
و زمان دیگر در برگ ریزان پائیز ،نشانی از پوسیدن ، خزان شدی.
گاه برای من خدای عشق بودی
و زمانی به سردی یک سنگ ، گور احساس شدی.
گاه آسان شدی ، و زمانی سخت ،
گاه راهی کوتاه بودی و هموار،
و زمانی دیگر جاده ای طولانی و سنگلاخ .
به من بگو،، تو که هستی ، تو چه هستی؟
که ذره ذره نیاز منی ؟
تودرمن طلوع زیبای زندگی ،گرمای احساسی ،
بدون تو راه را پایانی نیست ، که همه امید دور دست منی.
بمان برای من ،
با من نفس بکش
و در من زندگی کن ،
که هر چه هستی ، با تو بودن مرا کافیست ،
تو آفریننده‌ای ،
نقاش خیالی ،، ستاره آسمان منی،،
تو به بزرگیه همهٔ کائنات،،
تو به بلندای آرزوی منی!
