یافتمت ، همینجا ، کنار من..
شیفته ات به سختی از افق جدا شد، لحظه‌ای کوتاه مرا دید ،ولی باز بر آسمان
کشیده شد.
باران بود ،مابا پاهای برهنه و فرو رفته در گل سرد و چسبناک ایستاده
بودیم.
اشاره را بر آسمان کشیدی و فریاد زدی ! رنگین کمان!
خود..
گم شدن در آن دریای رنگ و نور را در قلب خود و نگاه تو یافتم
.
را میان انگشتان کوچک خود فشردی و به سوی آن منشور زیبا روان
شدی.
پاهایم یاری نمی کرد.
در لابلای آن توده سرد و چسبناک هر دم به سویی می‌لغزیدم. با ترس از سقوط بر جای
ماندم و نگاهم تو رو که بی پروا می‌رفتی با حسرت نوازش کرد.
شدم و نور را گم کردم
.
را نگریستم و صدایت زدم ترسان.
وصدای قلب من که به آوایی سخت
میکوفت.
.
و پراز وحشت گم گشتن ، که ناگهان دستی کوچک روی چشمانم نشست و
فریاد شادی که ،من بردم ! من بردم!
خود میخواند..
